O rozstaniu z Polterem

Pożegnałam się wczoraj z Polterem. Przyznaję, na początku odradzano mi zakładania tam bloga, dobry znajomy, który kiedyś się tam udzielał, powiedział mi wprost: „Daj spokój, to jest miejsce dla trolli, nie dla graczy, nikogo tam gry nie obchodzą”. Sama nie mam natury trolla, raczej unikam internetowych wojen, więc pewne obawy miałam. Na początku wydały mi się one bezpodstawne, tym bardziej, że przyjęto mnie raczej dobrze. Drażniło mnie co innego – ludzie pisali do mnie prywatne wiadomości, rzucając tematy, zadając pytania, a ja, ku swojej frustracji, nie mogłam im odpisać, bo jak się okazało, opcja odpowiadania na pmki jest na Polterze dostępna po upływie jakiegoś tam czasu. Niektórym odpisywałam na podane w profilu maile (np. Petrze), ale gdy ich nie podawano, to nic mogłam zrobić. Ludzie ci mogli uznać mnie zatem za osobę arogancką, która ich ignoruje. Niesłusznie, ale skąd mogli to wiedzieć?

Potem zaczęło się robić gorzej, kiedy, nie wiedzieć czemu, nagle zaczęły się pojawiać komentarze w stylu „Nie chcemy tu kobiet!”, „Spadaj stąd babo!” itd. Poczułam się, jakbym była na portalu gejowskim, gdzie kobieta z zasady jest osobą niepożądaną. Myślałam, że to coś chwilowego, ale nie. Postanowiłam to ignorować, ale nie ukrywam, denerwowało mnie, gdy pisałam o grach, a dostawałam komentarze odnoszące się nie do treści, ale do mojej płci.

Czarę goryczy przelała jednak sytuacja, kiedy mój post został zasypany flejmami, a moderacja, zamiast skasować trollerskie posty, ukryła mój wpis. Sytuacja, moim zdaniem skandaliczna. Pierwszy raz spotkałam się z takim postępowaniem moderatorów, którzy na wszystkich innych portalach są po to, by zwalczać trolle, a nie użytkowników. Jak widać, Polter ma odmienną filozofię. Przyznaję, miałam już dość nerwów. Bloga prowadzę po to, aby pisać o grach, a nie kłócić się o to, czy mam prawo o nich pisać, bo jestem kobietą. Nie zawsze też mam czas pilnować, czy nagle nie wskoczy mi na niego paru trolli, nabrudzi, po czym moderacja zrobi porządek z blogiem, a nie z trollami. Dlatego postanowiłam zostać na blogspocie. Pewnie wejść tu będzie mniej niż tam, ale przynajmniej nie będę musiała użerać się z bandą macho, którzy przy pomocy postów internetowych przedłużają sobie długość swojego… miecza.