Po przygodówkach Sierry z grubsza wiadomo, czego się spodziewać - wysokiego poziomu zagadek, niezłych historii, dopracowania szczegółów i sporej frajdy z gry. Firma ta zbudowała przez lata swoją markę na tym właśnie gatunku. Niemniej, nawet w jego ramach potrafiła tworzyć coś innego - przykładem może być "Police Quest", przygodówka będąca jednocześnie symulatorem współczesnego (z lat 80 i początku 90) amerykańskiego policjanta. Jest to gra, podczas której należy zapomnieć o większości tego, co z grami Sierry kojarzymy.
Sonny Bonds to młody policjant, który już odznaczył się w pracy. Znudzony rutyną codziennej służby, na którą składają się zatrzymania nietrzeźwych kierowców czy interwencje z awanturnikami, składa podanie o przeniesienie do wydziału ds. narkotyków. Moment jest odpowiedni - Lytton, miasto, w którym mieszka, zmaga się właśnie z plagą narkotykową, za którą odpowiada nowy, ambitny i bezwzględny szef półświatka, zwany "Aniołem śmierci". Jedynym zaś pewnym kontaktem Sonnyego w tym świecie jest Marie - jego szkolna miłość, obecnie prostytutka.
No właśnie, "Police Quest 1" nie jest grą na kombinowanie typowe dla innych produkcji Sierry. Niby wykorzystuje ten sam silnik i mechanikę gier "weź przedmiot i go użyj", ale przez całą rozgrywkę przez nasze menu przewinie się nie więcej niż dziesięć przedmiotów i zdecydowana ich większość to standardowe wyposażenie policjanta - pistolet, pałka, kajdanki, mandaty, długopis itd. Motyw "znajdź przedmiot X i użyj w miejscu Y, by zdobyć przedmiot Z i użyć go z kolei..." całkowicie tu zniknął. Zagadki rozwiązujemy poprzez składanie faktów w całość. Liczy się jednak przede wszystkim wykonywanie obowiązków i podejmowanie odpowiednich decyzji. Gdy zatrzymamy podejrzane auto, nie wolno nam zapomnieć o wcześniejszym powiadomieniu o tym centrali i sprawdzeniu jego numerów rejestracyjnych, a gdy kogoś złapiemy, zawsze musimy najpierw odczytać mu jego prawa.
I tu pojawia się chyba główny problem tej gry. Fabuła jest po prostu słaba. Główna intryga jest prosta i sztuką jest nie jej rozwiązanie, ale wykonanie czynności, które do tego doprowadzą. Większość czasu spędzimy jeżdżąc z punktu A do punktu B i wykonując nasze obowiązki. Lepiej wypadają bohaterowie i ich relacje z Sonnym, pod tym względem "Police Quest 1" prezentuje już całkiem nieźle. Podobnie rzecz się ma, jeśli chodzi o samą kreację głównego bohatera, Sonny jest jedną ze staranniej stworzonych przez Sierrę postaci. Po prostu szkoda, że realizm wygrał tu z fabułą. Choć, jak sam bohater mówi jednemu z zatrzymanych, "Naoglądałeś się za dużo filmów o policjantach".
Graficznie "Police Quest" prezentował poziom typowych dla gier Sierry, z silnikiem opartym na ręcznym wpisywaniu komend. Jednak w 1992 ukazał się remake z grafiką VGA i mechaniką opartą całkowicie na point and click. Na jego podstawie pisałam także tą recenzję. Nie zmieniał on zbyt wiele w samej grze, poza kwestiami wizualnymi oraz pewnym uproszczeniem prowadzenia auta. Co ciekawe, była to pierwsza gra Sierry, w której nie występował dead endy, tak typowe dla innych przygodówek tego wydawcy.
A jak prezentuje się dzisiaj? Bardziej jako ciekawostka, osobliwe podejście do konwencji gry przygodowej, z wyraźnym nastawieniem na realizm, które nawet dzisiaj nie zdarza się tak znowu często. Ma swoje wady, o których pisałam powyżej, ale nie jest specjalnie długa i warto na nią rzucić okiem, jako na coś zwyczajnie innego. Choć niektórych fanów rasowych przygodówek może rozczarować, o czym lojalnie uprzedzam.
