Po tym, jak część druga Castlevani była zupełnie inna niż pierwsza, twórcy postanowili zrobić swego rodzaju krok w tył. Tworząc trzecią odsłonę serii, oparli się w dużo większym stopniu na pierwszej. Oczywiście, nie oznaczało to braku rzeczy zupełnie nowych, niemniej widoczne było, że rozwiązania z drugiej części ne znalazły zbytniego zainteresowania. Wydana w 1989 "Castlevania III: Dracula's Curse" była tytułem, który miał mocno wyznaczyć kierunek, w którym dalej poszła seria.
Historia toczy się w 1476 roku, kiedy to armia ciemności pod wodzą Draculi zaczyna zagrażać Europie. Potomek rodziny Belmontów, niegdyś wygnanej w Walachii, zostaje wezwany przez władze kościelne, aby stawił czoła zagrożeniu. Choć kościół katolicki obawia się mocy Belmontów, to wie, że są one jedynym sposobem, aby uratować Europę. W swojej podróży Trevor nie będzie jednak sam - spotka bowiem sojuszników, którzy dołączą do niego.
Uważni czytelnicy zapewne zwrócą od razu uwagę na datę - akcja "Castlevania III: Dracula's Curse" rozgrywa się przed wydarzeniami z części pierwszej, stanowi zatem prequel dla jedynki. Podobnie jak "Castlevania: Lament of Innocence" i "Castlevania: Legends" opowiadają o początkach historii rodu Belmontów. W tej grze pojawia się także po raz pierwszy ród Fernandez, którego członkowie kilka razy mieli później pojawić się w tych grach. Swój debiut zalicza tu ponadto jeden z najbardziej znanych bohaterów Castlevanii - Alucard.
No właśnie, poprzedniej dwie gry miały w zasadzie jednego bohatera. Tutaj się to zmienia. Do Trevora może dołączyć trójka postaci, które musi on w tym celu uwolnić. Pierwszym jest kapitan Grant, pirat, którego Dracula przemienił w potwora. Drugą jest pierwsza w historii serii postać kobieca - czarodziejka Syfa Ferndandez, będąca łowczynią wampirów, pochłoniętą przez jednego ze służących Draculi stworów. Trzeci to Alucard - syn Draculi dawny kochanek Soni Belmont, który zachował w sobie człowieczeństwo i został uwięziony przez swojego ojca w lochach zamku.
Trevorowi może towarzyszyć na raz tylko jedna z tych postaci, dołączenie nowej oznacza odejście poprzedniej. Różnią się one od siebie mocno - Grant jest bardzo szybki i umie wspinać się po ścianach. Syfa jest słaba i ma kiepski zasięg, ale rekompensuje to magią. Alucard jest najsilniejszy - potrafi strzelać oraz przemieniać się w nietoperza, aby latać. W każdym momencie gry możemy zmienić Trevora na posiadanego towarzysza, co pozwala np. dotrzeć do miejsc, do których główny bohater nie byłby w stanie wejść lub łatwiej poradzić sobie z niektórymi wrogami.
Choć "Castlevania III: Dracula's Curse" wróciła częściowo do liniowości z pierwszej części, to jednak nie całkowicie. W kilku momentach gry stajemy przed rozgałęzieniami drogi i mamy różne szlaki wiodące do tego samego celu. W sumie gra ma szesnaście etapów, z których część ma swoje dwie wersje, w zależności, od kierunku, który obraliśmy, niektóre dostępne są tylko w wybranej trasie. Grę można przechodzić dwiema różnymi ścieżkami - prostszą (w jej trakcie spotkamy Syfę Fernandez) i trudniejszą (prowadzącą do Alucarda). Gracz ma więc wybór, choć gdy już raz zdecydujemy się na daną trasę, to zwrócić nie będzie można.
Szkoda natomiast, że zrezygnowano z elementów RPG, które wprowadzała dwójka, takich jak rozwój postaci. Tutaj wszystko ogranicza się do zdobytych przez nas przedmiotów. Pewną rekompensatą tego jest obecność innych postaci, które posiadają własne, unikatowe zdolności. Niemniej, uważam, że rezygnacja z tego była błędem - potrzeba było czasu, aby twórcy do tego wrócili.
Tym, co natomiast mocno w grze skoczyło naprzód, jest poziom trudności. Po stosunkowo prostej dwójce, tutaj jest zdecydowanie trudniej. Dotyczy to zarówno bossów jak i samej rozgrywki. Bossowie wrócili do tego, co znaliśmy w jedynce, czyli do faktycznie silnych przeciwników, którzy wieńczą każdą lokację. Nie tylko zresztą, bo jest tu także kilku sub bossów, pojawiających się w środku lokacji. Jakby tego było mało, niektórzy mają dwie lub więc form. Finałowa walka z Draculą jest też bardzo wymagająca.
Pewnej poprawie uległa grafika, która wyciskała z NESa naprawdę dużo. Lokacje wyglądają ładne, są różnorodne i jak na swoje czasy, prezentują się świetnie. Inaczej sprawa się miała z muzyką, tu bowiem zaszła wyraźna różnica między wersjami. Wersja japońska "Castlevania III: Dracula's Curse" miała wbudowany specjalny chip dźwiękowy, który wyraźnie poprawiał jakość dźwięku. Wersja amerykańska była go pozbawiona. Nie były to zresztą jedyne zmiany - w wersji amerykańskiej osłabiono niektóre potwory, a także dodano system haseł, który pozwalał graczowi zaczynać z 10 życiami i dowolnym towarzyszem. Zmieniono także wygląd niektórych wrogów.
Przyjęcie "Castlevania III: Dracula's Curse" było bardzo ciepłe, krytycy byli zgodni, że gra przebija swoją poprzedniczkę. Pojawiła się wysoko w różnych zestawieniach najlepszych gier, jakie kiedykolwiek ukazały się na NES. Alucard stał się potem jedną z ikon serii, zaś główny bohater, Trevor Belmont, wystąpił w grze Castlevania: Curse of Darkness z 2005. Koj Igarashi, jeden z głównych twórców całej serii, wspominał, że "Castlevania III: Dracula's Curse" jest jego ulubioną częścią cyklu. Tak jak poprzednie, nigdy nie doczekała się ona remaka, jedynie kilku portów.
Swoistym hołdem dla tej części cyklu stało się anime wyprodukowane dla Netflixa, będące jego luźną adaptacją. Pojawiają tam Trevor, Syfa (która jest młodą dziewczyną, nie zaś staruszką, jak w grze) oraz Alucard, a wspominany jest także Grant. Fabuła jednak opowiada zupełnie inną, chociaż bardzo ciekawą historię.
Przyznać trzeba, że z trójki wydanych na NESa "Castlevanii", ta prezentuje się zdecydowanie najlepiej pod każdym praktycznie względem. Jeśli ktoś chciałby zagrać w jedną z tych najstarszych części, ta zdecydowanie jest godna polecenia. Przy czym trzeba zaznaczyć, że wysoki poziom trudności, jaki prezentuje, może się okazać dla niektórych barierą nie do przeskoczenia.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz